دعای عرفه یکی از دعاهای عمیق و مبسوط منسوب به امام حسین «ع» (در آخرین حج‌شان) است. عبارات این دعا با شناخت خداوند و بیان صفات الهی و قضایای پیامبران آغاز شده و بعد از تبیین معارف، به فراز درخشانی از یادآوری نعمات و توجهات الهی رسیده و سپس اقرار به خطاها و تضرع به درگاهش می‌کند و در پایان، نشان می‌دهد که چگونه از آن بخشنده‌ی بزرگ، مسألت کنیم. این دعا، یک کلاس فشرده از عرفان است.
گفته شده است که حسین بن علی این دعا را در روز عرفه و در صحرای عرفات و در کنار همراهانش در بیرون خیمه‌ها خوانده است. این دعای نسبتاً طولانی از اعمال مهم شیعیان در روز عرفه است که پس از نماز ظهر و عصر تا غروب خوانده می‌شود.
در روایتی نقل شده است که شب عرفه هر دعای خیری که انسان بکند به اجابت می رسد؛ و برای کسی که در شب عرفه اطاعت الهی را بکند و اعمال صالحه انجام دهد، معادل ۱۷۰ سال اطاعت و عبادت است؛ یعنی از نظر پاداش چنین چیزی به او داده می‌شود.
