إِنَّـا لِلَّهِ وَإِنَّـا إِلَیْـهِ رَاجِعُـونَ

نام:عبدالوهاب شهیدی
پیشه:خواننده موسیقی ایرانی
تاریخ تولد:۱۰ مهر ۱۳۰۱
تاریخ درگذشت:۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۰
محل تولد:اصفهان
محل درگذشت: تهران
سن درگذشت: ۹۹ سال
علت درگذشت:عارضه قلبی

زندگی:

عبدالوهاب شهیدی فرزند میرزا حسن شهیدی ملقب به صدرالاسلام و متخلص به طوبی، که پدرِ شاهرخ و شاپور شهیدی است. او در ۱۰ مهر ۱۳۰۱ در شهر میمه زاده شد.[۱] عبدالوهاب شهیدی مشوق اصلی خود را پدرش می‌دانست و در این باره گفته بود: «پدرم از آن جا که موسیقی را خیلی خوب می‌دانست به من کمک می‌کرد و چند مثنوی را به من یاد داد که ای کاش نرفته بود و من از او بیشتر می‌آموختم. اما ۱۳ ساله بودم که ایشان درگذشت.» وی با اسماعیل مهرتاش آشنا شد و به عضویت در جامعه باربد درآمد و این آشنایی منجر به این شد که نزد وی فراگیری موسیقی را آغاز کند؛ ابتدا آوازهای تاج اصفهانی و ادیب خوانساری را آموخت. اما اسماعیل مهرتاش به او می‌گوید باید همه این‌ها را از ذهنت پاک کنی. بدین ترتیب عبدالوهاب شهیدی صاحب سبکی منحصر به فرد شد.
او  موسیقی‌دان، خواننده، آهنگساز، مدرس آواز و نوازندهٔ عود ایرانی بود.[۱] او شاگرد اسماعیل مهرتاش بود و از سال ۱۳۳۹ همکاری خود را با برنامه رادیویی گل‌ها آغاز کرد. پس از انقلاب سال ۱۳۵۷، دادگاه انقلاب اصفهان، به دلیل چند سال مأمور به خدمت بودن عبدالوهاب شهیدی در سازمان اطلاعات ارتش، به اتهام «ساواکی بودن» به چهار ماه حبس تأدیبی محکومش کرد ولی پس از پذیرش عذرخواهی، آزاد شد. پس از آن اتفاق، برای همیشه از کار در عرصه موسیقی کنار گذاشته شد. شهیدی پس از انقلاب، ایران را ترک کرد و به ایالت متحده آمریکا رفت ولی در میانهٔ دهه ۱۳۷۰ به ایران بازگشت. وی در سال ۱۴۰۰ درگذشت و روزهای آخر زندگی اش را در کرج گذراند.

درگذشت:

این هنرمند که چهار روز پس از تزریق واکسن کرونا(COVID-19) دچار بیماری قلبی شده بود، یک روز پس از بستری شدن در بیمارستان، بامداد روز دوشنبه ۲۰ اردیبهشت سال ۱۴۰۰ درگذشت.[۷][۸] پیکر وی در ۲۲ اردیبهشت سال ۱۴۰۰ در قطعهٔ هنرمندان بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.