إِنَّـا لِلَّهِ وَإِنَّـا إِلَیْـهِ رَاجِعُـونَ
| نام: | لطف الله صافی گلپایگانی |
| پیشه: | فقیه، مجتهد و از مراجع تقلید |
| تاریخ تولد: | ۳۰ بهمن ۱۲۹۷ |
| تاریخ درگذشت: | ۱۲ بهمن ۱۴۰۰ |
| محل تولد: | گلپایگان |
| محل درگذشت: | قم |
| سن درگذشت: | ۱۰۳ سال |
| علت درگذشت: | ایست قلبی |
زندگی:
لطف‌الله صافی گلپایگانی (۳۰ بهمن ۱۲۹۷ – ۱۲ بهمن ۱۴۰۰) فقیه و مجتهد سنتگرای ایرانی و از مراجع تقلید شیعه دوازده امامی بود. او نزد سید حسین طباطبایی بروجردی تحصیل کرد. وی در قم اقامت داشت و در حوزه علمیه این شهر تدریس می‌کرد.
پدر او، محمدجواد صافی گلپایگانی (۱۲۴۹–۱۳۳۷)، از فقهای عصر خویش بود.[۵][۶] و مادرش، فاطمه خانم، دختر مجتهدی به نام آخوند محمدعلی بود. آخوند محمدعلی، هم‌بحث میرزای شیرازی بوده‌است. علی صافی گلپایگانی برادر او بود. لطف‌الله صافی گلپایگانی همچنین داماد سید محمدرضا گلپایگانی است که بر پیکر وی نیز نماز میت اقامه کرده بود. لطف‌الله صافی از مراجع طراز اول شیعه به‌شمار می‌رود و از او به عنوان «شیخ‌المراجع» یاد می‌شود.[۷] وی به خاطر نوشتن کتاب التعزیر؛ أنواعُه و ملحقاتُه، که یک کتاب فقهی است، برندهٔ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، و به خاطر نوشتن کتاب پرتوی از عظمت حسین، برندهٔ کتاب سال ولایت گردیده‌است.[۸] وی همچنین به‌دلیل نوشتن همین کتاب در سال ۱۳۸۱ به‌عنوان خادم برگزیدهٔ فرهنگ مکتوب عاشورا ازسوی وزارت ارشاد شناخته شد.[۸] او برگزیدهٔ هفتمین همایش دکترین مهدویت به‌خاطر تألیف کتاب منتخب الاثر است
درگذشت:
لطف‌الله صافی گلپایگانی در ۷ بهمن ۱۴۰۰ بر اثر بروز برخی عوارض ناشی از بیماری در بیمارستان آیت الله‌العظمی گلپایگانی قم بستری شد و در ۱۲ بهمن به دلیل ایست قلبی درگذشت. پیکر وی در ١۴ بهمن ١۴٠٠ در کربلا به خاک سپرده شد.
